Gimnazjum w Suszu

Olka

Czy uważacie, że życie kogoś z Was nadawało by się na książkę?? Jeśli tak to czy myśleliście kiedyś - a może już to zrobiliście - o napisaniu takiej książki np. w formie pamiętnika, albo po prostu książki??

Sylwia

Pisałam pamiętnik (kiedyś) ale jak go mama znalazła to uuuu.... troszke sie wkurzyłam :(
Moze nie na książke... bo moje przezycia chciałabym zostawic tylko dla siebie :)

Aśka

Miałam to samo co Sylwia...
pamiętnikom STOP!

mogą być drobne rzeczy, typu fbl.
A moje życie chyba jest za nudne,
tak szczerze.
Jest słodkie i miłe (przeważnie) ale ciekawa książka by to nie była;].

Maruś

ja myślę że w książce ciężko opisać co tak naprawdę czujemy, dlatego ja wole nie pisać

IGA

Opis samego mojego życia, pewnie nie byłby zbyt interesujący, ale w połączeniu z opisem życia moich przyjaciół... Nasze wspólne wypady, przygody, przeżycia... Uzupełnić to jeszcze naszymi tekstami, jakieś cytaty, czasem wypowiedzi rodziców i komentarze znajomych, bądź nieznajomych na nasz temat... Już na dzień dzisiejszy byłaby z tego spora powieść... Mimo, że mam dopiero 17 lat, a każdy z moich znajomych jest mniej więcej w tym samym wieku, zdążyłam już dużo przeżyć, mam wiele fantastycznych wspomnień, którymi chętnie podzieliłabym się z innymi. A, co do wypowiedzi Marusia, myślę, że jeśli ktoś potrafi wyrażać swoje uczucia słowami, z książką też dałby sobie radę. Wystarczy chcieć. A ja chciałabym... [trzeba nad tym pomyśleć] ;p
pozdrawiam!

Olka

Iguś - ja tam w Ciebie wierze :) Twoja książka zrobiłaby furrorę :D
Aska, Sylwia!! - Poruszyłyście świetny temat: Pamiętniki a ciekawość rodziców. Chyba taki założe temat :D

A co do książki: Ja swoją zaczęłam pisać. Najpierw miał być kryminał a wyjdzie powieść dla młodzieży :D ale i tak sukces. Pierwszy rozdział już skończony ma dokładnie 6 stron w zeszycie :D W zasadzie są tam różne postacie. Ale to nie jest do końca moje życie. Dodaje tam różne sytuacje, np. z moich snów :D A bohaterów nazwałam imionami z bierzmowania :P więcej szczegółów nie zdradzam;)

IGA

Oluś, mam nadzieję, że pamiętasz moje imię z bierzmowania [bo oczywiście masz zamiar tam o mnie wspomnieć] ;p
hihi! buźka!

Olka

Ależ oczywiście że pamiętam :) I wspomnę nawet nie raz :D

IGA

już się boję :P

Olka

Cóż chciałam Wam napisać, że książka jest. Ale nie skończona. Obiecuję, że kiedyś ją skończę, ale muszę napisać jakiś happy end.
Ps. Iguś - jesteś wymieniona - tak jak obiecywałam :)
Pps. Czy ktokolwiek bedzie chciał przeczytać tą książkę?? Wątpię tak więc tylko jeden czytelnik. Resztę przepraszam, ale to dla Waszego dobra heheheh :)

Sylwia

nio Olu nie chwaliłas mi sie :PP
jAK skończysz do musisz mi dac... ja chętnie przeczytam :P

Wkońcu lepiej sie czyta ksiązki "nie zadane" czy nie obowiązkowe.. a tym bardziej zakazane :PP

Olka

OK jeśli tak nalegasz :) Ale w drugiej kolejności bo już pierwszego czytelnika mam na głowie ;)

RuDa

Ja prowazde pamietnik.A co do ksiazki gdybym swoja inwencje tworcza wlaczyla do pracy to moze by cos z tego wyszlo..

Hani

a ja w okresie burzliwej młodości prowadziłem i pamiętnik, i dziennik - kilka lat temu w cholerę wszystko popaliłem. Nie chciałem, aby to ktoś czytał, zwłaszcza moja żona.

rRrObAcZeK

Ah te tajemnice...
Ja też prowadziłam pamiętanik. I to ok. 7 lat! Uwielbiałam tam pisać o wszystkim, wylewać swoje uczucia. Niestety zaczęło mi brakować czasu. Zchowałam je (bo było ich kilka) głęboko, żeby ich nikt nie czytał. Może kiedyś do nich wrócę i będę wspominać. Nie zdarzyło mi się nigdy, żeby rodzice przeczytali mój pamiętnik. Sama im kilka historyjek przeczytałam, ale tylko te, gdy miałam 8 lat :D.
Co do pisania książek. Zawsze o tym marzyłam. Przynajmniej kiedyś. Swego czasu pisałam mnóstwo opowiadań, bajek (jedna nawet wylądowała na kokursie).
Nie wiem, czy kogoś zainteresowałaby książka o mnie. Moje życie mogłoby się wydawać co niektórym nudne, ale mi się podoba i choć czasem bywa źle, uważam, że mam lepsze życie niż niektórzy. Nie zamierzam go tracić i marnować. Jak to mówią "carpe diem". Heh...

RuDa

Hmm...zalozylam blog o opowiadaniach....niektorym sie podoba...nie wiem czy warto podawac tu link..jak ktos chce to napiszcie.

Aton Re

Ja nie zdążyłam spalić. Prowadziłam pamiętnik (który jak się później okazało- był dziennikiem). Gryzdałam sobie około 3 lata (5podst. -1gim.), miał kilka części... Fajny był... Dlaczego nie piszę dalej? Wpadł w ręcę osoby, która nie potrafiła się pochamować i przeczytała jedną z części. Zapomniałam, pisałam dalej. I ta sama osoba, która zaprzysięgała się, że więcej tego nie zrobi, przeczytała kolejny brulion, najbardziej wylewny. Dowiedziała się interesujących (dla niej) rzeczy.

Jeżeli kiedyś będę chciała powrócić do pisania pamiętnika, to najpierw kupię sobie sejf...

RuDa

Hmm..ja prowadze pamietnik juz od 4 lat.Rodzinka to szanuje.Nie wiedza gdzie jest schowany a to moja mala tajna skrytka.Poza tym lubie wracaca do wspomien.A zapisane na papierze wracaja jeszcze lepiej bo wyobrazasz sobie znowu dana sytuacje...Ostatnio przeczytalam te trzy zeszyty i stwierdzilam ze bylam glupiutka.Fakt czasami nadal jestem...ale to kazdy tak ma....Poza tym nie zmienie narazie swojego nastawienie.Pamietnik to rzecz prywatna...jesli bede chciala komus go udostepnic to udostepnie...

Dziennik,pamietnik...nie jest to zle...ale wiecie...jesli ma wpasc w niepowolane rece jak u Aton Re to wybaczcie ale niestety rezygnacja..:|